عاشقانه زیبا (10)

ه من او گفت فردا می رود اینجا نمی ماند

 

و پرسیدم دلم او گفت : نه تنها نمی ماند 

به او گفتم كه چشمان تو جادو كرده این دل را 

و گفت این چشم ها كه تا ابد زیبا نمی ماند 

به او گفتم دل دریایی ام قربانی چشمت 

ولی او گفت این دل دائما دریا نمی ماند 

به او گفتم كه كم دارم تو را رویای كمرنگم 

و پاسخ داد او در عصر ما رویا نمی ماند 

به او گفتم كه هر شب بی نگاه تو شب یلداست 

ولی گفت او كمی كه بگذرد یلدا نمی ماند 

به او گفتم قبولم كن كه رسوایت شوم او گفت 

كسی كه عشق را شرطی كند رسوا نمی ماند 

و حق با اوست عاشق شو همین و هر چه باداباد 

چرا كه در مسیر عاشقی اما نمی ماند 

خدایا خط بكش بر دفتر این زندگی اما 

-------------------------------------------------------------------------

كاش

كاش خورشید نگاهت آرام / به نگاه عاشقم دل می باخت

كاش آن قلب پر از سنگ تو / خانه اش را در دل من می ساخت

كاش سرمای دلم بعد از تو / به مثال گرمی تب میشد

كاش با آن همه ظلم كه كردی / دل من با دل تو بد میشد

كاش هر لحظه هوای قلبت / ز سر عاشق من رد میشد

دیگه از طلوع خود میترسم / كاش این روز مث شب میشد

كاش این جسم و تن سرد من / واسه یك ثانیه بی غم میشد

كاش از لبای من تا اسمت / فاصله یه عالمه كم میشد

كاش آن یار سفر كرده ی من / همیشه همسفر من میشد

كاش این صدای ریزو لرزان / تو عبور لحظه ها بم میشد

كاش این عشق مرا جان میبرد / كاشكی عمر دلم كم میشد 

-------------------------------------------------------------------------

ظهر شلاق به دست سایه ها را می کشت

بوی خون می آمد

آفتاب پر غیض و حریص

لاشه مفلوکی را زیر دندان می خایید

ته بن بست مصیبت زده یک کوچه

از پس پنجره عور زنی

سایه عابرها را می بویید

گویا در خوابی لخت قدم بر می داشت

چشمهایش از وحشت بی تاب

توبگو در کالبد بیمارش دشنه ای گل می داد

عکس خود را در ته این بن بست تماشا می کرد

عکس یک تجربه گرم و لزج

عکس یک بوسه رسواگر و خوب

و هنوز

عطر مرموزگناهی معصوم بلبلان را به هوس بازی بشارت می داد

-------------------------------------------------------------------------

        ردپایی از امید نمی یابم 

نمی یابم

حال و روز ما روزمرگیست 

روزهای پر از زجر 

پر از غم 

حنجره فریاد نمی زند 

حنجره با واژه امید بیگانه است 

دوستی از دور می گفت : 

برای شکستن حصار روزمرگی عاشق شو !

برایش از نصرت خواندم :

(قرار داد کثیفی ست عشق 

آری ... عشق 

چگونه باورمان شد که عشق درمان است . )

دوست جوابی نداد و خاموش شد .

یادها می روند...

خاطره ها پاک می شوند ...

من فراموش می شوم...

در زیر سا یه های سرد چرکین آدمکان له می شوم .

ردپایی از آرزو نمی یابم 

نمی یابم

آرزو در من مرده است 

در شبی که پر بود از کابوس

کابوس تلخ زندگی کردن 

کابوس سخت نفس کشیدن

نگاهم بر آرزو خاموش شد .

زندگی در مقابل مرگ

مرگ در مقابل زندگی

این دو جمله سالهاست که در مغزم ویراژ میرود 

در میان کابوس های تلخ نفس کشیدن 

زمزمه شباهنگام من 

مرگ بود ...

من خسته می شوم هر ساعت ا ز زندگی 

تشنه می شوم هر دقیقه به مرگ .

-------------------------------------------------------------------------

شب آمد و چیره شد سیاهی 

            آرام گرفت مرغ و ماهی 

 تنها منم اشک بار و بیدار 

            ای شب تو زجان ِ من چه خواهی !

 بشکیب و منال ای شباهنگ 

            انده مفزا بر این دل ِ تنگ 

 بگذار به درد ِ خود بگریم 

            در خون ِ دلم فرو مزن چنگ 

ای ماه متاب بر من امشب 

             آتش به دلم میفکن امشب 

 چشمک مزن ای ستاره ، خاموش

             خونم مفشان به دامن امشب 

 ای باد به کوی من چه پویی

              آزار ِ دل ِ مرا چه جویی

 زان دختر ِ شوخ چشم ِ طناز

             با من سخنی دگر نگویی !

نزدیک میا ، خیال ِ او ، دور !

              دور از من ِ دردمند ِ مهجور !

 بگریز ازین شکسته ی درد 

              بگذار مرا درین شب ِ گور !

 آه ای شب ِ تب گرغته پیش آی 

               و آغوش ِ سیاه ِ خویش بگشای

بفشار مرا به سینه ، بفشار 

                بربای مرا ز خویش ، بربای 

-------------------------------------------------------------------------

 

 

 

-------------------------------------------------------------------------

بار ِ دلــتـنگـیـت ُ  بستی ، دیگه وقت رفتنه 

داری میری و فقط خاطره هات سهم منه

دلم از حادثه خونه ،  چشام از خاطره خیس

دوس داری برو ولی نامه برامون بنویس

 

  به تو می رسم اگه موج  ِ مسافر بذاره   اگه دلبستگیــا  لحظــه ی آخـــر بذاره

 

 

به تو می رسم به تو  پولک نقره کوب ماه !

به تو می رسم به تو طلای این شب سیاه !

به تو می رسم به چشم  ِ انتظاری که داری

به تو می رسم به آغوش  ِ بهاری که داری

 

 

به تو که آینه ها محو تماشات می شدن

شبای تیره  چراغونی  ِ چشمات می شدن

    می تونی  دل  بـِکــنـــی تا ته ِ  دنیا برسی

امروزُ رها کنی تا خود  ِ فردا برسی

 

 

می تونی همسفر ِ خاطره های بد باشی 

می تونی راه رسیدن به شبُ بلد باشی

می تونی تو چار دیوار ِ غربت  ِ دنیا بری

می تونی هر جا بمونی ،  می تونی هرجا بری

 

 

امّا هرگـــز نمی تونی غمُ تنها بذاری

تو مســــافری نمی شه غربتُ جا بذاری 

خاطرت هرجا که باشی بازم اینجا می مونه

تا ابد غصه ی غربت  ، تو دلت جا می مونه

-------------------------------------------------------------------------

 

            مخواه از رخ ماهت نگاه بردارم

            مخواه چشم بپوشم ، مخواه بردارم

 

                                                             اگر به یـُمن ِ قدمهای مهربانت نیست

 

                                                             بگو که سجده از این قبله گاه بردارم

 

 

            مگر بهشت نگاه تو عاشقم بکند

            که دست از سر ِ نقد  ِ گناه بردارم

 

                                                         گناه  ِ هرچه دلم بشکند به گردن توست

 

                                                          گناه  ِ هر قدمی اشتباه بردارم

 

 

 

          تو قرص ماهی و  من کودکی که می خواهم

 

          به قدر کاسه ای از حوض ِ  ماه بردارم

 

 

 

                                                            بیا که چشم ِ جهانی هنوز منتظر است

 

                                                             بیا که دست از این اشک و آه بردارم

-------------------------------------------------------------------------

بارانی ام , بارانی ام , بارانی از آتش

 

 یک روح بی پروا و سرگردانی از آتش .

 

این کوچه ها , دیوارها , اصلاً تمام شهر

 

سوزان و من محبوس در زندانی از آتش

 

 اهل غزل بودم ، خدا یکجا جوابم کرد

 

 با واژه ای ممنوع  ، با انسانی از آتش

 

 بی شک سرم از توی لاکم در نمی آمد

 

 بر پا نمی کردی اگر طو فانی از آتش

 

 تا آمدی ، آتشفشانی سالها خاموش

 

 بغضش شکست و بعد شد طغیانی از آتش

 

 کاری که از دست شما هم بر نمی آمد

 

 من بودم و در پیش رویم خوانی ازآتش

 

 این روزها محکوم  ِ اعدامم به جرم عشق

 

 در انتظارم بشنوم   ، فرمانی از آتش

-------------------------------------------------------------------------

 وقتش رسیده  حال و هوایم عوض شود

 

                                                                 با  سار  ِ پشت پنجره  جایم عوض شود

 

                   هی کار دست من بدهد   چشم های تو

 

                                                                هی  توبه بشکنم  و  خدایم  عوض شود

 

                  با بیت های  سر زده  از سمت ِ ناگهان

 

                                                                 حس  می کنم  که قافیه هایم عوض شود

 

               جای تمام  گریه ،  غزل های ناگــــــزیر

 

                                                                 با قاه قاه ِ خنده ی بی غم    عوض شود

 

               سهراب ِ شعرهای من   از دست می رود

 

                                                                 حتی اگر عقیده ی  رستم عوض شود

 

              قدری کلافه ام    و هوس کرده ام  که باز

 

                                                                در بیت های بعد ،  ردیفم عوض شود

 

             حـوّای جا گرفته  در این  فکر رنج ِ تلخ

 

                                                                انگــار  هیچ وقـت  به آدم  نـمی رسد

 

             تن  داده ام  به این که بسوزم در آتشت

 

                                                                حالا  بهشت هم  به  جهنم  نمی رسد

 

            با این ردیف و قافیه  بهتر  نمی شوم !

 

                                                               وقتش رسیده  حال و هوایم  عوض شود

 

-------------------------------------------------------------------------

در من ترانه های قشنگی نشسته اند

 

 

انگار از نشستن  ِ بیهوده  خسته اند

 

 

انگا ر سالهای  زیادی ست  بی جهت

 

 

امید  خود  به این دل ِ دیوانه  بسته اند

 

 

ازشور و مستی  ِ پدران ِ  گذ شته مان

 

 

حالا به من رسیده و در من نشسته اند ...

 

 

من باز گیج می شوم از موج واژه ها

 

 

این بغضهای تازه که در من شکسته اند

 

 

من گیج گیج گیج ،  تورا  شعر می پرم

 

 

اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند!؟!

-------------------------------------------------------------------------

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

 

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

 

 

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

 

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

 

 

موهات را ببند دلم را تکان نده

 

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

 

 

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

 

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

 

 

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

 

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

 

 

امشب برای ماندنمان استخاره کن

 

اما به آیه های بدش اعتنا نکن...

-------------------------------------------------------------------------

 

سه نقطه های تو گاهی هزار واژه ومن

هنوز در تب یک نقطه از لبت بی تاب

 

 

همیشه معنی صد اضطراب  ...  من، بی تو

همیشه دیدن بی پرده  ی شما در خواب  

 

 

 چه عاشقانه ی  پوچی!  تو خوب می دانی

 میان این همه رویا   ، فقط تویی کمیاب

 

 

و من چه خسته تو را چون سراب می جویم

چه فصل خالی و تلخی ست سهم من زین خواب!

 

 کجاست آنکه ز من آتشی بگیراند

 

بسازد از تن من  قطعه قطعه های مذاب

 

و یا حضور تو را قصّه قصّه ، فصل به فصل... 

 

 بخواند از تو غزل های نابِ بی پایاب

 

 

خدا کند که غزلهای آخرم باشد

خدا کند که شوم در غمت خراب،خراب

 

چه روزگار غریبی ست نازنین، آری

 

 نه حرف مانده برایم ،  نه عشق های مجاب

 

 بیا... تمام کن این انتظار را در من 

 

 بدون شرح و سه نقطه ... پر از حکایت ناب

 

 

یکی نبود و یکی بود و او نبود ... و من

هنوز در تب یک نقطه از لبت بی تاب

-------------------------------------------------------------------------

پرواز در هوای خیال تو دیدنی ست

 

                 حرفی بزن که موج صدایت شنیدنی ست

 

 

شعر زلال جوشش احساس های من

 

              از موج دلنشین کلام تو چیدنی ست

 

 

یک قطره عشق کنج دلم را گرفته است

 

                        این قطره هم به شوق نگاهت چکیدنی ست

 

 

خم شد- شکست پشت دل نازکم  ولی

 

                          بار غمت ـ عزیز تر از جان ـ کشیدنی ست

 

 

من در فضای خلوت تو خیمه می زنم

 

                        طعم صدای خلوت پاکت چشیدنی ست

 

 

تا اوج ، راهی ام  به تماشای من بیا

 

                       با بالهای عشق تو پرواز دیدنی ست

-------------------------------------------------------------------------

چقدرعجیبه که تا مریض نشی کسی برات گل نمی یاره تا گریه نکنی کسی نوازشت نمی کنه تا فریاد نکشی کسی به طرفت برنمی گرده تا قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمی یاد و تا وقتی نمیری کسی تورو نمی بخشه

-------------------------------------------------------------------------

باز در چهره خاموش خیال 

خنده زد چشم گناه آموزت 

باز من ماندم و در غربت دل 

حسرت بوسه هستی سوزت 

باز من ماندم و یك مشت هوس 

باز من ماندم و یك مشت امید 

یاد آن پرتو سوزنده عشق 

كه ز چشمت به دل من تابید 

باز در خلوت من دست خیال 

صورت شاد ترا نقش نمود 

بر لبانت هوس مستی ریخت 

در نگاهت عطش طوفان بود 

یاد آن شب كه ترا دیدم و گفت 

دل من با دلت افسانه عشق 

چشم من دید در آن چشم سیاه 

نگهی تشنه و دیوانه عشق 

یاد آن بوسه كه هنگام وداع 

بر لبم شعله حسرت افروخت 

یاد آن خنده بیرنگ و خموش 

كه سراپای وجودم را سوخت 

رفتی و در دل من ماند به جای 

عشقی آلوده به نومیدی و درد 

نگهی گمشده در پرده اشك 

حسرتی یخ زده در خنده سرد 

آه اگر باز بسویم آیی 

دیگر از كف ندهم آسانت 

ترسم این شعله سوزنده عشق 

آخر آتش فكند بر جانت

-------------------------------------------------------------------------

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبارآلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

 

 

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه‌ای ز امروزها‌، دیروزها

 

دیدگانم همچو دالان‌های تار

گونه‌هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

 

می خزند آرام روی دفترم

دست‌هایم فارغ از افسون شعر

یاد می‌آرم که در دستان من

روزگاری شعله می زد خون شعر

 

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

 

بعد من ناگه به یک‌سو می روند

پرده‌های تیرهٔ دنیای من

چشم‌های ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من

 

در اتاق کوچکم پا می نهد

بعد من، با یاد من بیگانه‌ای

در بر آیینه می‌ماند به جای

تار مویی، نقش دستی، شانه‌ای

 

می‌رهم از خویش و می‌مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می‌شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پنهان می‌شود

 

می‌شتابند از پی هم بی‌شکیب

روزها و هفته‌ها و ماه‌ها

چشم تو در انتظار نامه‌ای

خیره می‌ماند به چشم راه‌ها

 

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می‌فشارد خاکِ دامنگیر خاک

بی‌تو دور از ضربه‌های قلب تو

قلب من می‌پوسد آنجا زیر خاک

 

بعدها نام مرا باران و باد

نرم می‌شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می‌ماند به راه

فارغ از افسانه‌های نام و ننگ

 

فروغ فرخزاد

-------------------------------------------------------------------------

ضربان قلبت نمیدانم شاید نفسهای مرامیشمارد

 

قلب تو شاید کلبه من شود ، شاید کلبه من باشد

 

میکنم من قلب تو را با تکه تکه قلب خود آذین

 

 در آستانه قلب تو سجده میکنم

 

 میخواهم آرام سر بر سینه ات بگذارم

 

برد میخواهم صدای طپش قلبت مرا به خوابی آرام و رویائی فرو

 

  با نگاهت در سکوتی لغزان غوطه ور شوم

 

 ولی اگر چنین شود و قلب کوچک تو کلبه من شود ......

 

اری 

 

میخواهمت

 

میخواهمت با دلم

 

-------------------------------------------------------------------------

به سراغ من اگر می آیید، 

پشت هیچستانم.

 

پشت هیچستان جایی است.

 

پشت هیچستان رگ های هوا ،

پر قاصد ها ییست که خبر می آرند،

از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک .

 

روی شنها هم نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است

که صبح،به سر تپهی معراج شقایق رفتم

 

پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است: 

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می آید.

 

آدم اینجا تنهاست

و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت  جاریست.

 

به سراغ من اگر می آیید،

نرم و آهسته بیایید

 

مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من.

-------------------------------------------------------------------------

صدای قــلــــب نیست ...

 

صدای پای تو است كه شب ها در سینه ام می دوی ....!!

 

كافیست كمی خسته شوی .....

 

كافیست كمی بایستی ....!

-------------------------------------------------------------------------

خیلی وقته دیگه بارون نزده

رنگ عشق به این خیابون نزده

 

 

خیلی وقته ابری پر پر نشده

دل آسمون سبک تر نشده

 

 

مه سرد رو تن پنجره ها

مثله بغضه توی سینه ی منه

 

 

ابر چشمام پر اشکه ای خدا

وقتشه دوباره بارون بزنه

 

 

خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده

قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده

 

 

بعد تو هیچ چیزی دوست داشتنی نیست

کوه غصه از دلم رفتنی نیست

 

 

حرف عشق تو رو من با کی بگم

همه حرفا که آخه گفتنی نیست

 

 

خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده

قلبم از دوری تو بد جوری دلتنگ شده

 

 

خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده

قلبم از دوری تو

بد جوری دلتنگ شده...

-------------------------------------------------------------------------

در نهان، به آنانی دل میبندیم که دوستمان ندارند،

 

و در آشکارا

 

از آنانی که دوستمان دارند غافلیم.

 

شاید این است دلیل تنهایی ما

"دکتر علی شریعتی" 

 

-------------------------------------------------------------------------

شب مهتابه و چشمام بازم از یاد تو خیسه

 

دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو می نویسه

 

کاش می فهمیدی که قلبم خونه ی آرزوهات بود

 

یه نفس تنها نبودی همیشه دلم باهات بود

 

آسمون و ماهش با یه عالمه ستاره

 

شاهدن که این بریدن دیگه برگشتی نداره

 

رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود

 

حال بغضای شبونم بخدا حال خودت بود

 

سهم چشمای تو بودن توی دنیا هرچی داشتم

 

واسه ی خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم

 

یه دروغ ساده اما قصه ی مارو بهم زد

 

سرنوشتمونو آخر با جدا شدن رقم زد

 

تو پشیمون شدی و من حالا صندوقچه ی دردم

 

سخته اما باورش کن من دیگه برنمیگردم

 

اما یادت باشه حرفا مث گوله های برفن

 

خیلیا قربونیای بی گناهه دو تا حرفن

 

تو ترانه های شرجیم می درخشی تو همیشه

 

اما من هرکاری کردم که ببخشمت نمیشه...

-------------------------------------------------------------------------

از خدا پرسیدم: خدایا چه چیزی تو را ناراحت میکند؟

 

 

 

خداوند فرمود: هر وقت بنده ای با من سخن میگوید

 

 

 

چنان به حرفهای او گوش میدهم که گویی به جز او بنده دیگری ندارم!

 

 

 

ولی او چنان سخن میگویید که انگار من خدای همه هستم جز او!

-------------------------------------------------------------------------

از برای غم من سینه ی دنیا تنگ است

بهر این موج خروشان دل دریا تنگ است

تا ز پیمانه ی چشمان تو سر مست شدم

دیگر اندر نظرم دیدۀ مینا تنگ است

بسکه دل در سر گیسوی تو آویخته است

از برای دل آشفته ما جا تنگ است

گفته بودی که به دیدار من آیی ز وفا

فرصت از دست مده وقت تماشا تنگ است

سر بدامان تو زین پس نهم و ناله کنم

بهر نالیدن من دامن صحرا تنگ است

مگر امروز به بالین من آیی که دگر

عمر کوتاه مرا وعده فردا تنگ است

خندۀ غنچه فرو مرد ز بیداد خزان

چه توان کرد که چشم و دل دنیا تنگ است

***

-------------------------------------------------------------------------

كنار ایستگاه اتوبوس زندگی می ایستم

 

به ساعت نگاه می كنم

 

عقربه ها می دوند

 

تیك ... تاك ... تیك ... تاك

 

وای ببینم چقدر بلیط دارم؟

 

نكند كم باشد؟

 

اتوبوس رسید

 

سوار می شوم . . .

 

شلوغ است مثل همیشه

 

حركت می كنیم . . .

 

خستگی ها خواب آلودم می كند

 

وای نكند از مقصد بگذرم . . .

 

چرا چشمانم بسته می شود؟

 

وای خدای من . . .

 

می ترسم ، می ترسم ، می ترسم

 

اما نه!

 

چرا بترسم وقتی تو هستی

 

فراز و نشیب های جاده سهمگین است

 

پلكهایم سنگین می شود

 

وای خدای من . . .

 

بهشت یا جهنم؟

 

كجا پیاده می شوم؟

 

چه می گویم؟

 

هنوز در این افكار غرقم كه . . .

 

ناگهان صدایی می گوید

 

ایستگاه آخر ...

 

كسی بر شانه ام می زند

 

لطفا پیاده شوید!

-------------------------------------------------------------------------

دلم اندر قفس مانده

 

بهار دل خزان گشته

 

دلم با پیچك مستی

 

هزاران بیكران گشته

 

 

دلم اندر قفس مانده

 

پر پروازم اینجا نیست

 

سكوت و اشك تنهایی

 

نُت آوازم اینجا نیست

 

 

دلم اندر قفس مانده

 

نگاه تو ، چرا سردست؟

 

در این دنیای بی رنگی

 

صدای تو ، پر از دردست

 

 

دلم اندر قفس مانده

 

قلم یارای این دل نیست

 

ندارم بال پروازی

 

دلم یارای این دل نیست

 

 

دلم اندر قفس مانده

 

بخوان آن نغمه ی آواز

 

بزن ساز هم آوائی

 

بمان تا لحظه ی پرواز

-------------------------------------------------------------------------

روزی هزار بار بر صفحه

 

دل بنویس:میان بود و

 

نبودش تنها یک حرف

 

فاصله است!به همین

 

سادگی! و من.... روز و شب

 

جریمه سنگین رفتنت را

 

پرداختم! و جز دل که

 

روزی هزار بار خراش

 

افتاد، کسی نفهمید که

 

از ب، بودنت ،تا نون،

 

نبودت فاصله تا بی

 

نهایت بود ...

 

دیروز با یه دسته گل اومده بود به دیدنم با یه نگاه مهربون

همون نگاهی كه سالها آرزوشو

داشتم و از من دریغ میكرد گریه كرد و گفت:دلش برام

تنگ شده ولی من فقط نگاش كردم

وقتی كه رفت سنگ قبرم از اشكاش خیس شده بود.

-------------------------------------------------------------------------

من خیلی غصه دارم هیچ مونسی ندارم

 

 

تو آسمون ستاره هست حتی اونم ندارم 

 

تا كی باید به دل بگم بساز و بسوز

 

 

تا كی باید به دل بگم كه چشماتو به در بدوز

 

 

تا كی باید گریه كنم از دست كار روزگار

 

 

تا كی باید بباره چشمام مثل ابر بهار

 

 

كی میگه تنهایی سخت نیست بخدا تنهایی سخته

 

 

الهی بی كس نشی بخدا بی كسی سخته

 

 

اینم از بخت بد ماست راضیم هرچی خدا خواست

 

 

ای خدا برس به دادم ای خدا تنهایی سخته

 

-------------------------------------------------------------------------

روز مرگم هر که شیون کند از دورو برم دور کنید 

همه را مست و خراب از می انگور کنید

 

مزد غسال مرا سیر شرابش بدهید

 

مست ست از همه جا حال خرابش بدهید

 

بر مزارم مگذارید بیاد واعظ

 

 

 

پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ

 

جای تلفیق به بالای سرم دف بزنید

 

شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید

 

روز مرگم وسط سینه من چاک زنید

 

اندرون دل من یک قلم تاک زنید

 

روی قبرم بنویسیدوفادار برفت

 

آن جگر سوخته خسته از این دار برفت 

 

-------------------------------------------------------------------------

گاهی مسیر جاده به بن بست می رود

گاهی تمام حادثه از دست می رود

گاهی همان کسی که دم از عقل می زند

در راه هشیاری خود مست می رود

گاهی غریبه ای که به سختی به دل نشست

وقتی که قلب خون شده بشکست می رود

اول اگرچه با سخن از عشق آمده

آخر خلاف آنچه که گفته است می رود

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند

وقتی غبار معرکه بنشست می رود

اینجا یکی برای خودش حکم می دهد

آن دیگری همیشه به پیوست می رود

وای از غرور تازه به دوران رسیده ای

وقتی میان طایفه ای پست می رود

هر چند مضحک است و پر از خنده های تلخ

بر ما هر آنچه لایقمان هست می رود

این لحظه ها که قیمت قد کمان ماست 

تیریست بی نشانه که از شست می رود

بیراهه ها به مقصد خود ساده می رسند

اما مسیر جاده به بن بست می رود 

 

-------------------------------------------------------------------------

می روم با خاطرات مرده ام خلوت کنم

 

شاید از درد تو بر دیوانگی عادت کنم

 

می روم اما بدان این قلب من حیران توست

 

تا ابد ای نازنین چشمان من گریان توست

 

-------------------------------------------------------------------------

خسته ام از همه

 

خسته از دنیا

 

آسمان بشنو از قلب من این صدا

 

ای زندگی بیزار از توام

 

بیزار از این حالا

 

در هم مشکن سیمای مرا

 

بهتر که شوم رسوا

 

خسته ام از همه

 

خسته از دنیا

 

 

 

این شعریه که خیلی وقتا نا خود آگاه تو ذهنم می خوونمش

-------------------------------------------------------------------------

انقدر خوب هستم که ببخشمت...اما انقدر احمق نیستم که دوباره به تو اعتماد کنم